Παρασκευή 22 Απριλίου 2011
Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011
Άδεια παραμονής
Διάβασα σήμερα τα δικαιολογητικά που απαιτούνται για το πρόγραμμα "Εξοικονόμηση κατ' οίκον". Η γραφειοκρατία στις καλές της στιγμές. Και θυμήθηκα ένα διήγημα που έγραψα πριν αρκετά χρόνια με τίτλο: "Άδεια παραμονής". Έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό "Ύφος" και περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων "Dejavu" (εκδόσεις Ύφος). Ελπίζω να σας αρέσει:
Δε φοβάμαι να πεθάνω.
Απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν συμβεί.
Γούντι Άλεν
Απλώς δε θέλω να είμαι εκεί όταν συμβεί.
Γούντι Άλεν
Ήταν ένα παγωμένο δειλινό του Δεκεμβρίου και ο Γιώργος απολάμβανε το ουίσκι του καθισμένος στην αγαπημένη του πολυθρόνα, όταν ένιωσε ένα δυνατό πόνο στο στήθος. Προσπάθησε να σηκωθεί, μα σωριάστηκε στο πάτωμα παρασύροντας μαζί του ό,τι ήταν πάνω στο τραπεζάκι που βρισκόταν δίπλα του. Πάσχιζε ασθμαίνοντας ν’ ανασάνει, αλλά κατάλαβε πως η ζωή έφευγε από μέσα του, ενώ δεν υπήρχε κανείς στο σπίτι να του προσφέρει βοήθεια.
Τότε ένας άντρας εμφανίστηκε μπροστά του· ήταν καλυμμένος με μαύρο μανδύα και στο αριστερό του χέρι κρατούσε σφιχτά ένα δρεπάνι. Ο ήρωάς μας σκέφτηκε ότι ένας μανιακός δολοφόνος ήταν το τελευταίο πράγμα που του έλειπε, μα όταν εκείνος μίλησε έγινε φανερή η ταυτότητά του: «Έλα μαζί μου, Γεώργιε. Μην αργείς».
Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και τον ακολούθησε, ρίχνοντας μια θλιμμένη ματιά στο πεσμένο σώμα που άφηνε ξοπίσω του, αναλογιζόμενος τις μάταιες προσπάθειες που έκανε τις τελευταίες εβδομάδες για να το αδυνατίσει.
Ο ξένος τού απηύθυνε πάλι το λόγο× ήταν μια φωνή βαθιά και βροντερή: «Ξέρεις, είναι μέσα στη δικαιοδοσία μου να σε αφήσω για τρεις ημέρες εδώ για να παρακολουθήσεις την προετοιμασία του σώματος και την κηδεία του. Μήπως θέλεις να μείνεις;»
Η απάντηση του Γιώργου ήταν αρνητική. Σκέφτηκε πως το θέαμα θα ήταν πολύ μακάβριο και προτίμησε να το αποφύγει. Όταν μάλιστα του ήρθαν στο νου τα πιθανά σχόλια των ατόμων του γραφείου τελετών σχετικά με τη φυσική του κατάσταση, βιάστηκε ν’ ακολουθήσει τον τρομακτικό θεριστή, ελπίζοντας τουλάχιστον να βρει στον άλλο κόσμο την ηρεμία που τόσο του είχε λείψει σε τούτον.
Σύντομα έφτασαν σε μια βαθιά τάφρο και τη διέσχισαν για να βρεθούν μπροστά σε μια μεγάλη πέτρινη πύλη. Ο φύλακας, ένας επιβλητικός άντρας που φορούσε γυαλιστερή πανοπλία, τους έριξε μια ψυχρή ματιά και τους έκανε νόημα να περάσουν. Βρέθηκαν σ’ ένα απέραντο προαύλιο× γύρω τους ανοίγονταν αμέτρητες είσοδοι και έξω από τις περισσότερες υπήρχαν ψυχές που περίμεναν να μπουν. Ο Χάρος τον οδήγησε με αποφασιστικότητα σε μια είσοδο που βρισκόταν απέναντί τους. Ο Γιώργος πρόσεξε την επιγραφή που υπήρχε από πάνω της γραμμένη με πλάγια γράμματα: “Ελλάδα”.
Όταν μπήκε μέσα αντίκρισε έκπληκτος μια μεγάλη αίθουσα που τον συγκίνησε, γιατί του θύμισε σε μεγάλο βαθμό την πατρίδα του. Ολόγυρα ήταν βαλμένα με τάξη ξύλινα γραφεία, όπου κάθονταν υπάλληλοι και ασχολούνταν με γραφική εργασία. Ο συνοδός του τράβηξε το Γιώργο και τον οδήγησε σε ένα γραφείο στη δεξιά γωνία της αίθουσας, ενώ του ψιθύριζε: «Αυτή είναι η υπηρεσία μεταναστεύσεων. Από δω θα πάρεις την άδεια παραμονής». Η μελαχρινή υπάλληλος που καθόταν πίσω από το γραφείο διέκοψε το βάψιμο των νυχιών της και κοίταξε αυστηρά το νεοφερμένο: «Όνομα, διεύθυνση και επάγγελμα, παρακαλώ».
Ο Χάρος έβγαλε από το μανδύα του ένα μηχανογραφημένο κατάλογο και τον έδωσε στην υπάλληλο. Το όνομα του νεκρού ήταν υπογραμμισμένο με κίτρινο μαρκαδόρο: «Γεώργιος Ταρανλίδης του Ευσταθίου, Πεύκων 48. Δημόσιος υπάλληλος». Αυτή κούνησε αδιάφορα το κεφάλι της και άρχισε να ψάχνει στις καρτέλες που υπήρχαν δίπλα της. Εκνευρίστηκε, βλαστήμησε και ξανάρχισε να ψάχνει. Ο Χάρος είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια ανησυχίας. Στο τέλος η κοπέλα κοίταξε το Γιώργο και είπε με δυσαρεστημένο ύφος: «Λυπάμαι, το όνομά σας δε βρίσκεται στον κατάλογό μου. Δεν μπορώ να σας δώσω την άδεια. Δεν προβλέπεται η παραμονή σας εδώ».
Ο Γιώργος έχασε το χρώμα του, ή τουλάχιστον θα το έχανε αν είχε. Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, επενέβη ο Χάρος: «Πώς είναι δυνατόν; Αφού υπάρχει το όνομά του στη λίστα μου!» Αυτή του έριξε μια ψυχρή ματιά. Ύστερα χτύπησε με το χέρι της μια από τις καρτέλλες με τα ονόματα που υπήρχαν μπροστά της παίρνοντας ένα θριαμβευτικό ύφος: «Ορίστε. Τι γράφει εδώ, στη δική μου καρτέλλα; Γεώργιος Ταραγλίδης του Ευσταθίου - Χαραλάμπους, Πεύκων 48. Δεν είναι το ίδιο πρόσωπο. Έκανες λάθος!»
Εδώ ο Γιώργος έκρινε σκόπιμο να επέμβει: «Όχι, εγώ είμαι. Απλώς γράφουν άλλες φορές το επώνυμό μου με γ και άλλες με ν. Και ο πατέρας μου είχε δύο ονόματα, που άλλες υπηρεσίες γράφουν και άλλες όχι».
Η υπάλληλος τον κοίταξε επιτιμητικά: «Λυπάμαι, πρέπει να φέρετε πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας, διαφορετικά δεν μπορώ να σας δεχτώ».
Ήταν φανερό ότι ο Χάρος είχε αρχίσει να νιώθει πολύ άβολα. Πλησίασε την υπάλληλο. «Κοίταξε, πρέπει κάτι να κάνεις για την περίπτωση. Ο άνθρωπος αυτός ήταν στον κατάλογό μου. Τι να τον κάνω;»
«Αγαπητέ μου, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα. Δε θα μου μάθεις εσύ τη δουλειά μου. Τώρα πρέπει να ενημερώσω τα βιβλία μου γι αυτό σε παρακαλώ πάρ’ τον αυτόν από δω και αδειάστε μου τη γωνιά. Πήγαινε, αν θέλεις, στο Διευθυντή, αλλά μη με απασχολείς άλλο».
Ο Χάρος έσκυψε το κεφάλι, πήρε το Γιώργο από το χέρι και τον οδήγησε σ’ ένα γραφείο στο βάθος ενός στενού διαδρόμου. Εκείνος έριξε μια ματιά πίσω του και είδε ότι η υπάλληλος που τους έδιωξε είχε αρχίσει πάλι να ασχολείται με τα νύχια της.
Όταν μπήκαν στο γραφείο έξω απ’ το οποίο έγραφε “ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΝ”, ο Γιώργος πρόσεξε ότι ο περισσότερος χώρος του δωματίου πήγαινε χαμένος και προφανώς είχε παραχωρηθεί για να δικαιολογήσει τη θέση του Διευθυντή. Αυτός ήταν ένας επιβλητικός, παχύς κύριος που είχε ανεβασμένα τα πόδια του σε ένα δρύινο γραφείο και κάπνιζε ένα ακριβό πούρο. Τους κοίταξε πίσω από τον καπνό, με το συγκαταβατικό βλέμμα που κοιτάζει ο δάσκαλος το χειρότερο μαθητή της τάξης. «Τι θέλεις;» ρώτησε το Χάρο, ενοχλημένος που τον έβγαλε από τις βαθιές σκέψεις στις οποίες έμοιαζε απορροφημένος.
Εκείνος εξήγησε στα γρήγορα την κατάσταση και πρόσθεσε ότι τώρα που είχε φέρει το νεκρό έπρεπε κάτι να γίνει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Ο Διευθυντής έψαξε τις λίστες στο κομπιούτερ του και μετά κοίταξε τον αγγελιοφόρο του Θανάτου περιφρονητικά: «Δεν μπορούμε, Χαρούλη, να διαλύσουμε την οργάνωσή μας για χάρη σου. Νομίζεις ότι μπορεί να μπαίνει εδώ ο καθένας χωρίς έλεγχο; Πώς ξέρουμε ότι ο κύριος από δω είναι αυτός που λέει; Τα αρχεία μας είναι σαφή. Ταραγλίδης του Ευσταθίου - Χαραλάμπους. Τώρα που δημιουργήθηκε αμφισβήτηση για το πρόσωπό του δεν μπορούμε να τον δεχτούμε, εκτός αν φέρει πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας, όπως πολύ σωστά είπε η Αντριάνα. Πήγαινε στο τμήμα πιστοποιητικών να σου εξηγήσουν τι χρειάζεται να γίνει και μη με ενοχλείς άλλο. Έχουμε και δουλειές, φίλε μου».
Και ξαναγύρισε με ανανεωμένο ενδιαφέρον στο πούρο του, δείχνοντας με σαφήνεια ότι οι άλλοι δεν υπήρχαν πλέον γι αυτόν. Ο Χάρος ήταν τόσο απογοητευμένος που ο Γιώργος τον λυπήθηκε. «Έχει ξανασυμβεί αυτό;» ρώτησε.
«Μου συνέβη άλλες δύο φορές, αλλά σε άλλους συμβαίνει συχνότερα», αποκρίθηκε, και βλέποντας την έκπληξη του Γιώργου συνέχισε: «Πίστεψες πως ένας Χάρος μπορεί να βγάλει μόνος του τόση δουλειά; Είμαστε πολλοί και έχουμε αναλάβει διαφορετικό τομέα ο καθένας. Κατά καιρούς βέβαια παίρνουμε και μεταθέσεις και έχουμε και μπόνους, ανάλογα με την παραγωγικότητα μας. Υπάλληλος είμαι κι εγώ σαν εσένα. Όπως είδες, άλλοι αποφασίζουν για τις “μεταναστεύσεις”. Χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο για λόγους πολιτικής ορθότητας».
Είχαν μπει σ’ έναν άλλο διάδρομο και έφτασαν σε μια κλειστή τζαμένια πόρτα, με την επιγραφή: “ΤΜΗΜΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΩΝ”. Όταν πέρασαν μέσα πήγαν προς το γκισέ πίσω από το οποίο μια ξανθιά με απλανές βλέμμα έπαιζε με μια ροζ τσιχλόφουσκα. Όταν ο Χάρος της εξέθεσε το πρόβλημα αυτή χαμογέλασε γλυκά και είπε: «Μην ανησυχείτε καθόλου. Για να πάρετε πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας πρέπει να φέρετε πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, πιστοποιητικό γεννήσεως, ένορκη βεβαίωση για την ταυτότητά σας από δύο μάρτυρες και υπεύθυνη δήλωση της συζύγου σας, αν έχετε, με βεβαίωση του αστυνομικού τμήματος της περιοχής σας για το γνήσιο της υπογραφής της».
Ο Γιώργος την κοίταξε απελπισμένος. «Μα αφού έχω πεθάνει, πού θα τα βρω όλα αυτά;»
«Α, αγαπητέ μου, δεν μπορώ να λύνω τα προβλήματα του καθενός. Μια ψυχή είμαι κι εγώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτά τα έγγραφα είμαστε υποχρεωμένοι να ζητάμε, σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του νομικού μας συμβούλου. Τα παράπονά σας σ’ αυτόν. Δεν μπορώ να παραβώ τις εντολές».
Ο Χάρος έδειχνε έτοιμος να ξεσπάσει σε κλάματα. Ο Γιώργος του έβαλε τις φωνές: «Γιατί μου το έκανες αυτό; Δε φτάνει που με πέθανες, τώρα δεν ξέρεις τι να με κάνεις».
«Σταμάτα, σε παρακαλώ. Τι λες, να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια και να πάμε στο νομικό σύμβουλο; Ίσως έχει να μας προτείνει κάποια λύση».
Ο Γιώργος κούνησε το κεφάλι του με απελπισία και τον ακολούθησε. Θα πήγαινε και στον ίδιο τον οξαποδώ για να βρει μια λύση. Πήραν το ασανσέρ και ανέβηκαν στον τρίτο όροφο. Βγήκαν σ’ ένα διάδρομο στρωμένο με παχιά κόκκινη μοκέτα και κατευθύνθηκαν σε μια σφυρήλατη πόρτα στο βάθος. Ο Χάρος χτύπησε ένα περίτεχνο ρόπτρο και μπήκε μέσα δειλά, κοιτώντας προσεκτικά γύρω του. Βρέθηκαν σ’ έναν προθάλαμο και η άψογα ντυμένη και βαμμένη γραμματέας ζήτησε να μάθει το λόγο της επίσκεψής τους και τους είπε να περιμένουν. Ο νομικός σύμβουλος ήταν απασχολημένος με την υπογραφή ενός συμβολαίου και θα τους δεχόταν μόλις έφευγαν οι συμβαλλόμενοι.
Περίεργος ο Γιώργος ρώτησε το Χάρο τι είδους συμβόλαια μπορεί να υπογράφονταν στον άλλο κόσμο. Εκείνος του ψιθύρισε ότι επρόκειτο συνήθως για συμβόλαια μεταγραφής ψυχών από το Καθαρτήριο στον Παράδεισο, αλλά υπήρχαν φήμες και για κάποια άλλα που αφορούσαν μεταγραφές ψυχών που είχαν να πληρώσουν αδρά στην Κόλαση. «Βλέπεις, εκεί πηγαίνει η ελίτ, γι αυτό έχουν ανακαλύψει αυτό το κόλπο με την αποκρουστική εικόνα της κόλασης, ώστε να κρατήσουν κλειστό το κλαμπ. Πάντως, ούτε να το σκέφτεσαι. Δεν μπορείς ούτε να ονειρευτείς την αξία του χρυσού που θα σου εξασφάλιζε την είσοδο, ούτε είσαι κάποια διασημότητα για να σε δεχτούν τιμής ένεκεν». Ο Γιώργος ανατρίχιασε και βυθίστηκε σε μελαγχολία παρατηρώντας τη γραμματέα να ξεφυλλίζει ένα περιοδικό διακόσμησης.
Σε μισή ώρα τους δέχτηκε ο νομικός σύμβουλος και άκουσε συγκαταβατικά την ιστορία του Χάρου. Ήταν ένας ψηλός, λεπτός τύπος που διέκοπτε συνέχεια τη συνομιλία για να απαντήσει στα τηλέφωνα που χτυπούσαν. Τελικά κούνησε το κεφάλι του και απευθυνόμενος στο νεοφερμένο νεκρό είπε: «Σας καταλαβαίνω. Αλλά το θέμα είναι πολύ απλό. Δεν υπάρχει λόγος να μπλεχτείτε μ’ όλη αυτή τη γραφειοκρατία· απλώς θα γυρίσετε πίσω. Δε νομίζω να σας πέσει άσχημα».
Ο Γιώργος έμεινε άφωνος. Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Ένιωσε ανακούφιση για την απλότητα της λύσης, αλλά τη χαρά του διέκοψε η ασθματική φωνή του Χάρου: «Δεν είναι δυνατόν! Το ξέρετε ότι στη γη ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Έχει περάσει ένας μήνας από το θάνατό του. Δε θα έχει σώμα να κατοικήσει. Κι ύστερα είμαι κι εγώ!» Χαμήλωσε τη φωνή του.
Ο άλλος κατάλαβε. «Έλα, καημένε, μπορεί να πάρεις μια δυσμενή μετάθεση και να αναλάβεις την Κίνα ή την Ινδία για ένα διάστημα. Εντάξει, θα κουράζεσαι, θα είναι πολύ περισσότερη η δουλειά με τέτοιο πληθυσμό, αλλά με την Ελλάδα είχες λουφάρει τόσο καιρό× σωστά; Και στο κάτω κάτω, τι να τον κάνουμε αυτόν εδώ, αφού στους καταλόγους μας αναφέρεται με άλλο όνομα; Αν έχεις κάποια άλλη ιδέα, ακολούθησέ την. Πάντως δεν πρόκειται να αναιρέσω τις γνωμοδοτήσεις μου. Αρκετά ασχολήθηκα με το θέμα. Θα πρέπει να φύγετε τώρα, γιατί σε λίγο έχω ένα σημαντικό ραντεβού».
Ο Χάρος κατέβασε το κεφάλι και πήρε από το χέρι το Γιώργο. Εκείνος σκεφτόταν με έξαψη την επιστροφή του, αναρωτιόταν πώς θα ήταν να κινείται ανάμεσα στους ζωντανούς, όταν μάλιστα δε θα μπορούσαν να τον δούν. Συνειδητοποίησε πως ίσως να μπορούσε, έστω και χωρίς σώμα, να πραγματοποιήσει πράγματα που ανέβαλε όλα τα χρόνια της ζωής του.
Ακολούθησαν το δρόμο πάλι προς τα πίσω, βρήκαν τους ίδιους διαδρόμους που είχαν συναντήσει και προηγουμένως, πέρασαν από τη μεγάλη πύλη.
Και ο Γιώργος ξαναγύρισε στην επιφάνεια της γης, όπου, όπως είχε παρατηρήσει και ο Χάρος, είχε περάσει ένας ολόκληρος μήνας από το θάνατό του. Το σώμα του δεν ήταν πια κατάλληλο για εγκατάσταση. Παρηγορήθηκε αναλογιζόμενος τις φορές που είχε ονειρευτεί να είναι αόρατος και τις δυνατότητες που ανοίγονταν σε μια τέτοια περίπτωση. Ο Χάρος τον άφησε σε ένα πολυσύχναστο δρόμο και του είπε με αινιγματικό ύφος ότι ίσως θα τον συναντούσε πάλι σύντομα.
Στην αρχή ο Γιώργος διασκέδαζε πολύ με όσα μπορούσε να κάνει χωρίς να τον βλέπουν. Είδε αρκετές ταινίες στον κινηματογράφο, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει εισιτήριο. Διάβασε βιβλία σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία. Παρακολούθησε το ράλλυ Ακρόπολις μέσα από το αυτοκίνητο ενός συμμετέχοντος. Ταξίδεψε σε μέρη που είχε πάντα ονειρευτεί να γνωρίσει. Μπήκε σε σουίτες πολυτελών ξενοδοχείων και ξάπλωσε δίπλα σε θεσπέσιες γυναίκες, που όσο ζούσε δε θα γύριζαν ποτέ να τον κοιτάξουν· όχι, πως τον κοίταζαν τώρα βέβαια. Μπήκε σε σπίτια και ξεπέρασε κάθε όριο αδιακρισίας. Παρακολούθησε άπειρες συζητήσεις και άγριους καυγάδες. Γρήγορα όμως κατάλαβε πως δεν είχε κατορθώσει να απεγκλωβιστεί από τη ζωή που είχε χάσει και ταυτόχρονα δεν μπορούσε μ’ αυτό τον τρόπο να την πάρει πίσω.
Ήθελε να νιώσει το χάδι των άλλων πάνω του και δεν μπορούσε. Ήθελε να δεχτεί ένα βλέμμα θαυμασμού ή μια γλυκιά παρηγορητική κουβέντα, μα ήταν αδύνατο. Ποθούσε να επικοινωνήσει, μα κάθε προσπάθειά του έπεφτε στο κενό. Η υπόστασή του ανήκε πλέον σε μια άλλη τάξη που μόνο ανάμεσα στους νεκρούς μπορούσε να γίνει αντιληπτή. Κι έτσι άρχισε να περιφέρεται άσκοπα στους δρόμους και να προσπαθεί να βρει τρόπο να χαθεί, να ξεχάσει, να πάψει να βλέπει γύρω του ανθρώπους που δεν μπορούσαν να τον δουν.
Και τότε ήταν που εμφανίστηκε πάλι μπροστά του ο Χάρος. Είχε το κεφάλι του κατεβασμένο, λες και ντρεπόταν για ό,τι είχε συμβεί. Ο Γιώργος τον κοίταξε απορημένος.
«Ξέρεις», μίλησε τελικά ο φοβερός θεριστής, «υπάρχει τρόπος να μπεις στον κόσμο των νεκρών, μόνο που δε στο είπα νωρίτερα, γιατί βέβαια θα είχες αρνηθεί. Έπρεπε πρώτα να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες και μετά να καταλάβεις ότι ίσως δεν είναι και τόσο άσχημα εκεί κάτω. Τουλάχιστον είναι ένα μέρος όπου μπορείς να βρεις παρέα».
Ο Γιώργος είχε μείνει στήλη άλατος, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε, ούτε και να τα καταλάβει.
«Δεν είναι απόλυτα νόμιμο, αλλά απλώς δε θα περάσεις από τον έλεγχο. Μπορεί να γίνει αυτό. Θα πρέπει όμως να δώσεις κάτι στην υπάλληλο· καταλαβαίνεις».
«Δωροδοκία; Στον άλλο κόσμο; Και τι θα τα κάνει τα χρήματα μια πεθαμένη;» Ο Γιώργος δεν πίστευε αυτό που του συνέβαινε. «Και γιατί πέρασα όλη αυτή την ταλαιπωρία και δε μου το είπες από την αρχή;»
«Σου εξήγησα ότι πριν δε θα ήθελες ν’ ακολουθήσεις τη συμβουλή μου».
«Θα τρελαθώ. Μου ζητάς να βάλω μέσον για να με δεχτούν στον άλλο κόσμο!»
«Εγώ αυτή τη λύση ξέρω. Με ρώτησες τι τα θέλουν οι πεθαμένοι τα χρήματα. Για να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω καταλάβει ακριβώς, αλλά πρέπει να έχει σχέση με το νόμο της αδράνειας του Νεύτωνα. Είναι μια συνήθεια που ούτε ο θάνατος κατάφερε να κόψει και η Αντριάνα, η κοπέλα στο τμήμα μεταναστεύσεων, αγαπά πολύ τα χαρτονομίσματα, λατρεύει τη μυρωδιά τους. Τι σε νοιάζει τι θα τα κάνει; Σκέψου πόσοι άνθρωποι σε τούτη εδώ τη ζωή μαζεύουν χρήματα και λυπούνται να τα ξοδέψουν και στερούνται και τελικά πεθαίνουν χωρίς να τα πάρουν μαζί τους. Φαντάζεσαι πόσο τρομακτική είναι η αίσθηση της απώλειας γι αυτούς; Ίσως η Αντριάνα να καλύπτει μια τέτοια ανάγκη. Δεν έχω, όμως, σκοπό να της κάνω ψυχανάλυση. Λοιπόν, δέχεσαι;»
Ο Γιώργος σκέφτηκε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει. Ακολούθησε το Χάρο που είχε γίνει πια μια συνήθεια κι ένας θλιβερός σύντροφος, μα προηγουμένως πέρασε από ένα σούπερ μάρκετ την ώρα που έκλεινε και, ακολουθώντας τις οδηγίες του Χάρου για τη μετακίνηση της ύλης και την αλλαγή της δομής της, σήκωσε τις εισπράξεις της ημέρας φέρνοντας τα χρήματα στη δική του κατάσταση ύπαρξης ή ίσως μη ύπαρξης.
Στη συνέχεια μαζί με το Χάρο μπήκε με άνεση στο εσωτερικό του κόσμου των νεκρών, αφού τσίμπησε με νόημα το ωχρό μάγουλο της Αντριάνας και έχωσε ένα μάτσο χαρτονομίσματα στο πλούσιο μπούστο της.
Τότε ένας άντρας εμφανίστηκε μπροστά του· ήταν καλυμμένος με μαύρο μανδύα και στο αριστερό του χέρι κρατούσε σφιχτά ένα δρεπάνι. Ο ήρωάς μας σκέφτηκε ότι ένας μανιακός δολοφόνος ήταν το τελευταίο πράγμα που του έλειπε, μα όταν εκείνος μίλησε έγινε φανερή η ταυτότητά του: «Έλα μαζί μου, Γεώργιε. Μην αργείς».
Κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά και τον ακολούθησε, ρίχνοντας μια θλιμμένη ματιά στο πεσμένο σώμα που άφηνε ξοπίσω του, αναλογιζόμενος τις μάταιες προσπάθειες που έκανε τις τελευταίες εβδομάδες για να το αδυνατίσει.
Ο ξένος τού απηύθυνε πάλι το λόγο× ήταν μια φωνή βαθιά και βροντερή: «Ξέρεις, είναι μέσα στη δικαιοδοσία μου να σε αφήσω για τρεις ημέρες εδώ για να παρακολουθήσεις την προετοιμασία του σώματος και την κηδεία του. Μήπως θέλεις να μείνεις;»
Η απάντηση του Γιώργου ήταν αρνητική. Σκέφτηκε πως το θέαμα θα ήταν πολύ μακάβριο και προτίμησε να το αποφύγει. Όταν μάλιστα του ήρθαν στο νου τα πιθανά σχόλια των ατόμων του γραφείου τελετών σχετικά με τη φυσική του κατάσταση, βιάστηκε ν’ ακολουθήσει τον τρομακτικό θεριστή, ελπίζοντας τουλάχιστον να βρει στον άλλο κόσμο την ηρεμία που τόσο του είχε λείψει σε τούτον.
Σύντομα έφτασαν σε μια βαθιά τάφρο και τη διέσχισαν για να βρεθούν μπροστά σε μια μεγάλη πέτρινη πύλη. Ο φύλακας, ένας επιβλητικός άντρας που φορούσε γυαλιστερή πανοπλία, τους έριξε μια ψυχρή ματιά και τους έκανε νόημα να περάσουν. Βρέθηκαν σ’ ένα απέραντο προαύλιο× γύρω τους ανοίγονταν αμέτρητες είσοδοι και έξω από τις περισσότερες υπήρχαν ψυχές που περίμεναν να μπουν. Ο Χάρος τον οδήγησε με αποφασιστικότητα σε μια είσοδο που βρισκόταν απέναντί τους. Ο Γιώργος πρόσεξε την επιγραφή που υπήρχε από πάνω της γραμμένη με πλάγια γράμματα: “Ελλάδα”.
Όταν μπήκε μέσα αντίκρισε έκπληκτος μια μεγάλη αίθουσα που τον συγκίνησε, γιατί του θύμισε σε μεγάλο βαθμό την πατρίδα του. Ολόγυρα ήταν βαλμένα με τάξη ξύλινα γραφεία, όπου κάθονταν υπάλληλοι και ασχολούνταν με γραφική εργασία. Ο συνοδός του τράβηξε το Γιώργο και τον οδήγησε σε ένα γραφείο στη δεξιά γωνία της αίθουσας, ενώ του ψιθύριζε: «Αυτή είναι η υπηρεσία μεταναστεύσεων. Από δω θα πάρεις την άδεια παραμονής». Η μελαχρινή υπάλληλος που καθόταν πίσω από το γραφείο διέκοψε το βάψιμο των νυχιών της και κοίταξε αυστηρά το νεοφερμένο: «Όνομα, διεύθυνση και επάγγελμα, παρακαλώ».
Ο Χάρος έβγαλε από το μανδύα του ένα μηχανογραφημένο κατάλογο και τον έδωσε στην υπάλληλο. Το όνομα του νεκρού ήταν υπογραμμισμένο με κίτρινο μαρκαδόρο: «Γεώργιος Ταρανλίδης του Ευσταθίου, Πεύκων 48. Δημόσιος υπάλληλος». Αυτή κούνησε αδιάφορα το κεφάλι της και άρχισε να ψάχνει στις καρτέλες που υπήρχαν δίπλα της. Εκνευρίστηκε, βλαστήμησε και ξανάρχισε να ψάχνει. Ο Χάρος είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια ανησυχίας. Στο τέλος η κοπέλα κοίταξε το Γιώργο και είπε με δυσαρεστημένο ύφος: «Λυπάμαι, το όνομά σας δε βρίσκεται στον κατάλογό μου. Δεν μπορώ να σας δώσω την άδεια. Δεν προβλέπεται η παραμονή σας εδώ».
Ο Γιώργος έχασε το χρώμα του, ή τουλάχιστον θα το έχανε αν είχε. Πριν προλάβει να αρθρώσει λέξη, επενέβη ο Χάρος: «Πώς είναι δυνατόν; Αφού υπάρχει το όνομά του στη λίστα μου!» Αυτή του έριξε μια ψυχρή ματιά. Ύστερα χτύπησε με το χέρι της μια από τις καρτέλλες με τα ονόματα που υπήρχαν μπροστά της παίρνοντας ένα θριαμβευτικό ύφος: «Ορίστε. Τι γράφει εδώ, στη δική μου καρτέλλα; Γεώργιος Ταραγλίδης του Ευσταθίου - Χαραλάμπους, Πεύκων 48. Δεν είναι το ίδιο πρόσωπο. Έκανες λάθος!»
Εδώ ο Γιώργος έκρινε σκόπιμο να επέμβει: «Όχι, εγώ είμαι. Απλώς γράφουν άλλες φορές το επώνυμό μου με γ και άλλες με ν. Και ο πατέρας μου είχε δύο ονόματα, που άλλες υπηρεσίες γράφουν και άλλες όχι».
Η υπάλληλος τον κοίταξε επιτιμητικά: «Λυπάμαι, πρέπει να φέρετε πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας, διαφορετικά δεν μπορώ να σας δεχτώ».
Ήταν φανερό ότι ο Χάρος είχε αρχίσει να νιώθει πολύ άβολα. Πλησίασε την υπάλληλο. «Κοίταξε, πρέπει κάτι να κάνεις για την περίπτωση. Ο άνθρωπος αυτός ήταν στον κατάλογό μου. Τι να τον κάνω;»
«Αγαπητέ μου, αυτό είναι δικό σου πρόβλημα. Δε θα μου μάθεις εσύ τη δουλειά μου. Τώρα πρέπει να ενημερώσω τα βιβλία μου γι αυτό σε παρακαλώ πάρ’ τον αυτόν από δω και αδειάστε μου τη γωνιά. Πήγαινε, αν θέλεις, στο Διευθυντή, αλλά μη με απασχολείς άλλο».
Ο Χάρος έσκυψε το κεφάλι, πήρε το Γιώργο από το χέρι και τον οδήγησε σ’ ένα γραφείο στο βάθος ενός στενού διαδρόμου. Εκείνος έριξε μια ματιά πίσω του και είδε ότι η υπάλληλος που τους έδιωξε είχε αρχίσει πάλι να ασχολείται με τα νύχια της.
Όταν μπήκαν στο γραφείο έξω απ’ το οποίο έγραφε “ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΝ”, ο Γιώργος πρόσεξε ότι ο περισσότερος χώρος του δωματίου πήγαινε χαμένος και προφανώς είχε παραχωρηθεί για να δικαιολογήσει τη θέση του Διευθυντή. Αυτός ήταν ένας επιβλητικός, παχύς κύριος που είχε ανεβασμένα τα πόδια του σε ένα δρύινο γραφείο και κάπνιζε ένα ακριβό πούρο. Τους κοίταξε πίσω από τον καπνό, με το συγκαταβατικό βλέμμα που κοιτάζει ο δάσκαλος το χειρότερο μαθητή της τάξης. «Τι θέλεις;» ρώτησε το Χάρο, ενοχλημένος που τον έβγαλε από τις βαθιές σκέψεις στις οποίες έμοιαζε απορροφημένος.
Εκείνος εξήγησε στα γρήγορα την κατάσταση και πρόσθεσε ότι τώρα που είχε φέρει το νεκρό έπρεπε κάτι να γίνει για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Ο Διευθυντής έψαξε τις λίστες στο κομπιούτερ του και μετά κοίταξε τον αγγελιοφόρο του Θανάτου περιφρονητικά: «Δεν μπορούμε, Χαρούλη, να διαλύσουμε την οργάνωσή μας για χάρη σου. Νομίζεις ότι μπορεί να μπαίνει εδώ ο καθένας χωρίς έλεγχο; Πώς ξέρουμε ότι ο κύριος από δω είναι αυτός που λέει; Τα αρχεία μας είναι σαφή. Ταραγλίδης του Ευσταθίου - Χαραλάμπους. Τώρα που δημιουργήθηκε αμφισβήτηση για το πρόσωπό του δεν μπορούμε να τον δεχτούμε, εκτός αν φέρει πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας, όπως πολύ σωστά είπε η Αντριάνα. Πήγαινε στο τμήμα πιστοποιητικών να σου εξηγήσουν τι χρειάζεται να γίνει και μη με ενοχλείς άλλο. Έχουμε και δουλειές, φίλε μου».
Και ξαναγύρισε με ανανεωμένο ενδιαφέρον στο πούρο του, δείχνοντας με σαφήνεια ότι οι άλλοι δεν υπήρχαν πλέον γι αυτόν. Ο Χάρος ήταν τόσο απογοητευμένος που ο Γιώργος τον λυπήθηκε. «Έχει ξανασυμβεί αυτό;» ρώτησε.
«Μου συνέβη άλλες δύο φορές, αλλά σε άλλους συμβαίνει συχνότερα», αποκρίθηκε, και βλέποντας την έκπληξη του Γιώργου συνέχισε: «Πίστεψες πως ένας Χάρος μπορεί να βγάλει μόνος του τόση δουλειά; Είμαστε πολλοί και έχουμε αναλάβει διαφορετικό τομέα ο καθένας. Κατά καιρούς βέβαια παίρνουμε και μεταθέσεις και έχουμε και μπόνους, ανάλογα με την παραγωγικότητα μας. Υπάλληλος είμαι κι εγώ σαν εσένα. Όπως είδες, άλλοι αποφασίζουν για τις “μεταναστεύσεις”. Χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο για λόγους πολιτικής ορθότητας».
Είχαν μπει σ’ έναν άλλο διάδρομο και έφτασαν σε μια κλειστή τζαμένια πόρτα, με την επιγραφή: “ΤΜΗΜΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΩΝ”. Όταν πέρασαν μέσα πήγαν προς το γκισέ πίσω από το οποίο μια ξανθιά με απλανές βλέμμα έπαιζε με μια ροζ τσιχλόφουσκα. Όταν ο Χάρος της εξέθεσε το πρόβλημα αυτή χαμογέλασε γλυκά και είπε: «Μην ανησυχείτε καθόλου. Για να πάρετε πιστοποιητικό ταυτοπροσωπίας πρέπει να φέρετε πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης, πιστοποιητικό γεννήσεως, ένορκη βεβαίωση για την ταυτότητά σας από δύο μάρτυρες και υπεύθυνη δήλωση της συζύγου σας, αν έχετε, με βεβαίωση του αστυνομικού τμήματος της περιοχής σας για το γνήσιο της υπογραφής της».
Ο Γιώργος την κοίταξε απελπισμένος. «Μα αφού έχω πεθάνει, πού θα τα βρω όλα αυτά;»
«Α, αγαπητέ μου, δεν μπορώ να λύνω τα προβλήματα του καθενός. Μια ψυχή είμαι κι εγώ. Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτά τα έγγραφα είμαστε υποχρεωμένοι να ζητάμε, σύμφωνα με τη γνωμοδότηση του νομικού μας συμβούλου. Τα παράπονά σας σ’ αυτόν. Δεν μπορώ να παραβώ τις εντολές».
Ο Χάρος έδειχνε έτοιμος να ξεσπάσει σε κλάματα. Ο Γιώργος του έβαλε τις φωνές: «Γιατί μου το έκανες αυτό; Δε φτάνει που με πέθανες, τώρα δεν ξέρεις τι να με κάνεις».
«Σταμάτα, σε παρακαλώ. Τι λες, να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια και να πάμε στο νομικό σύμβουλο; Ίσως έχει να μας προτείνει κάποια λύση».
Ο Γιώργος κούνησε το κεφάλι του με απελπισία και τον ακολούθησε. Θα πήγαινε και στον ίδιο τον οξαποδώ για να βρει μια λύση. Πήραν το ασανσέρ και ανέβηκαν στον τρίτο όροφο. Βγήκαν σ’ ένα διάδρομο στρωμένο με παχιά κόκκινη μοκέτα και κατευθύνθηκαν σε μια σφυρήλατη πόρτα στο βάθος. Ο Χάρος χτύπησε ένα περίτεχνο ρόπτρο και μπήκε μέσα δειλά, κοιτώντας προσεκτικά γύρω του. Βρέθηκαν σ’ έναν προθάλαμο και η άψογα ντυμένη και βαμμένη γραμματέας ζήτησε να μάθει το λόγο της επίσκεψής τους και τους είπε να περιμένουν. Ο νομικός σύμβουλος ήταν απασχολημένος με την υπογραφή ενός συμβολαίου και θα τους δεχόταν μόλις έφευγαν οι συμβαλλόμενοι.
Περίεργος ο Γιώργος ρώτησε το Χάρο τι είδους συμβόλαια μπορεί να υπογράφονταν στον άλλο κόσμο. Εκείνος του ψιθύρισε ότι επρόκειτο συνήθως για συμβόλαια μεταγραφής ψυχών από το Καθαρτήριο στον Παράδεισο, αλλά υπήρχαν φήμες και για κάποια άλλα που αφορούσαν μεταγραφές ψυχών που είχαν να πληρώσουν αδρά στην Κόλαση. «Βλέπεις, εκεί πηγαίνει η ελίτ, γι αυτό έχουν ανακαλύψει αυτό το κόλπο με την αποκρουστική εικόνα της κόλασης, ώστε να κρατήσουν κλειστό το κλαμπ. Πάντως, ούτε να το σκέφτεσαι. Δεν μπορείς ούτε να ονειρευτείς την αξία του χρυσού που θα σου εξασφάλιζε την είσοδο, ούτε είσαι κάποια διασημότητα για να σε δεχτούν τιμής ένεκεν». Ο Γιώργος ανατρίχιασε και βυθίστηκε σε μελαγχολία παρατηρώντας τη γραμματέα να ξεφυλλίζει ένα περιοδικό διακόσμησης.
Σε μισή ώρα τους δέχτηκε ο νομικός σύμβουλος και άκουσε συγκαταβατικά την ιστορία του Χάρου. Ήταν ένας ψηλός, λεπτός τύπος που διέκοπτε συνέχεια τη συνομιλία για να απαντήσει στα τηλέφωνα που χτυπούσαν. Τελικά κούνησε το κεφάλι του και απευθυνόμενος στο νεοφερμένο νεκρό είπε: «Σας καταλαβαίνω. Αλλά το θέμα είναι πολύ απλό. Δεν υπάρχει λόγος να μπλεχτείτε μ’ όλη αυτή τη γραφειοκρατία· απλώς θα γυρίσετε πίσω. Δε νομίζω να σας πέσει άσχημα».
Ο Γιώργος έμεινε άφωνος. Αυτό δεν το είχε σκεφτεί. Ένιωσε ανακούφιση για την απλότητα της λύσης, αλλά τη χαρά του διέκοψε η ασθματική φωνή του Χάρου: «Δεν είναι δυνατόν! Το ξέρετε ότι στη γη ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Έχει περάσει ένας μήνας από το θάνατό του. Δε θα έχει σώμα να κατοικήσει. Κι ύστερα είμαι κι εγώ!» Χαμήλωσε τη φωνή του.
Ο άλλος κατάλαβε. «Έλα, καημένε, μπορεί να πάρεις μια δυσμενή μετάθεση και να αναλάβεις την Κίνα ή την Ινδία για ένα διάστημα. Εντάξει, θα κουράζεσαι, θα είναι πολύ περισσότερη η δουλειά με τέτοιο πληθυσμό, αλλά με την Ελλάδα είχες λουφάρει τόσο καιρό× σωστά; Και στο κάτω κάτω, τι να τον κάνουμε αυτόν εδώ, αφού στους καταλόγους μας αναφέρεται με άλλο όνομα; Αν έχεις κάποια άλλη ιδέα, ακολούθησέ την. Πάντως δεν πρόκειται να αναιρέσω τις γνωμοδοτήσεις μου. Αρκετά ασχολήθηκα με το θέμα. Θα πρέπει να φύγετε τώρα, γιατί σε λίγο έχω ένα σημαντικό ραντεβού».
Ο Χάρος κατέβασε το κεφάλι και πήρε από το χέρι το Γιώργο. Εκείνος σκεφτόταν με έξαψη την επιστροφή του, αναρωτιόταν πώς θα ήταν να κινείται ανάμεσα στους ζωντανούς, όταν μάλιστα δε θα μπορούσαν να τον δούν. Συνειδητοποίησε πως ίσως να μπορούσε, έστω και χωρίς σώμα, να πραγματοποιήσει πράγματα που ανέβαλε όλα τα χρόνια της ζωής του.
Ακολούθησαν το δρόμο πάλι προς τα πίσω, βρήκαν τους ίδιους διαδρόμους που είχαν συναντήσει και προηγουμένως, πέρασαν από τη μεγάλη πύλη.
Και ο Γιώργος ξαναγύρισε στην επιφάνεια της γης, όπου, όπως είχε παρατηρήσει και ο Χάρος, είχε περάσει ένας ολόκληρος μήνας από το θάνατό του. Το σώμα του δεν ήταν πια κατάλληλο για εγκατάσταση. Παρηγορήθηκε αναλογιζόμενος τις φορές που είχε ονειρευτεί να είναι αόρατος και τις δυνατότητες που ανοίγονταν σε μια τέτοια περίπτωση. Ο Χάρος τον άφησε σε ένα πολυσύχναστο δρόμο και του είπε με αινιγματικό ύφος ότι ίσως θα τον συναντούσε πάλι σύντομα.
Στην αρχή ο Γιώργος διασκέδαζε πολύ με όσα μπορούσε να κάνει χωρίς να τον βλέπουν. Είδε αρκετές ταινίες στον κινηματογράφο, χωρίς να χρειαστεί να πληρώσει εισιτήριο. Διάβασε βιβλία σε βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία. Παρακολούθησε το ράλλυ Ακρόπολις μέσα από το αυτοκίνητο ενός συμμετέχοντος. Ταξίδεψε σε μέρη που είχε πάντα ονειρευτεί να γνωρίσει. Μπήκε σε σουίτες πολυτελών ξενοδοχείων και ξάπλωσε δίπλα σε θεσπέσιες γυναίκες, που όσο ζούσε δε θα γύριζαν ποτέ να τον κοιτάξουν· όχι, πως τον κοίταζαν τώρα βέβαια. Μπήκε σε σπίτια και ξεπέρασε κάθε όριο αδιακρισίας. Παρακολούθησε άπειρες συζητήσεις και άγριους καυγάδες. Γρήγορα όμως κατάλαβε πως δεν είχε κατορθώσει να απεγκλωβιστεί από τη ζωή που είχε χάσει και ταυτόχρονα δεν μπορούσε μ’ αυτό τον τρόπο να την πάρει πίσω.
Ήθελε να νιώσει το χάδι των άλλων πάνω του και δεν μπορούσε. Ήθελε να δεχτεί ένα βλέμμα θαυμασμού ή μια γλυκιά παρηγορητική κουβέντα, μα ήταν αδύνατο. Ποθούσε να επικοινωνήσει, μα κάθε προσπάθειά του έπεφτε στο κενό. Η υπόστασή του ανήκε πλέον σε μια άλλη τάξη που μόνο ανάμεσα στους νεκρούς μπορούσε να γίνει αντιληπτή. Κι έτσι άρχισε να περιφέρεται άσκοπα στους δρόμους και να προσπαθεί να βρει τρόπο να χαθεί, να ξεχάσει, να πάψει να βλέπει γύρω του ανθρώπους που δεν μπορούσαν να τον δουν.
Και τότε ήταν που εμφανίστηκε πάλι μπροστά του ο Χάρος. Είχε το κεφάλι του κατεβασμένο, λες και ντρεπόταν για ό,τι είχε συμβεί. Ο Γιώργος τον κοίταξε απορημένος.
«Ξέρεις», μίλησε τελικά ο φοβερός θεριστής, «υπάρχει τρόπος να μπεις στον κόσμο των νεκρών, μόνο που δε στο είπα νωρίτερα, γιατί βέβαια θα είχες αρνηθεί. Έπρεπε πρώτα να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες και μετά να καταλάβεις ότι ίσως δεν είναι και τόσο άσχημα εκεί κάτω. Τουλάχιστον είναι ένα μέρος όπου μπορείς να βρεις παρέα».
Ο Γιώργος είχε μείνει στήλη άλατος, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε, ούτε και να τα καταλάβει.
«Δεν είναι απόλυτα νόμιμο, αλλά απλώς δε θα περάσεις από τον έλεγχο. Μπορεί να γίνει αυτό. Θα πρέπει όμως να δώσεις κάτι στην υπάλληλο· καταλαβαίνεις».
«Δωροδοκία; Στον άλλο κόσμο; Και τι θα τα κάνει τα χρήματα μια πεθαμένη;» Ο Γιώργος δεν πίστευε αυτό που του συνέβαινε. «Και γιατί πέρασα όλη αυτή την ταλαιπωρία και δε μου το είπες από την αρχή;»
«Σου εξήγησα ότι πριν δε θα ήθελες ν’ ακολουθήσεις τη συμβουλή μου».
«Θα τρελαθώ. Μου ζητάς να βάλω μέσον για να με δεχτούν στον άλλο κόσμο!»
«Εγώ αυτή τη λύση ξέρω. Με ρώτησες τι τα θέλουν οι πεθαμένοι τα χρήματα. Για να σου πω την αλήθεια, δεν το έχω καταλάβει ακριβώς, αλλά πρέπει να έχει σχέση με το νόμο της αδράνειας του Νεύτωνα. Είναι μια συνήθεια που ούτε ο θάνατος κατάφερε να κόψει και η Αντριάνα, η κοπέλα στο τμήμα μεταναστεύσεων, αγαπά πολύ τα χαρτονομίσματα, λατρεύει τη μυρωδιά τους. Τι σε νοιάζει τι θα τα κάνει; Σκέψου πόσοι άνθρωποι σε τούτη εδώ τη ζωή μαζεύουν χρήματα και λυπούνται να τα ξοδέψουν και στερούνται και τελικά πεθαίνουν χωρίς να τα πάρουν μαζί τους. Φαντάζεσαι πόσο τρομακτική είναι η αίσθηση της απώλειας γι αυτούς; Ίσως η Αντριάνα να καλύπτει μια τέτοια ανάγκη. Δεν έχω, όμως, σκοπό να της κάνω ψυχανάλυση. Λοιπόν, δέχεσαι;»
Ο Γιώργος σκέφτηκε ότι δεν είχε τίποτα να χάσει. Ακολούθησε το Χάρο που είχε γίνει πια μια συνήθεια κι ένας θλιβερός σύντροφος, μα προηγουμένως πέρασε από ένα σούπερ μάρκετ την ώρα που έκλεινε και, ακολουθώντας τις οδηγίες του Χάρου για τη μετακίνηση της ύλης και την αλλαγή της δομής της, σήκωσε τις εισπράξεις της ημέρας φέρνοντας τα χρήματα στη δική του κατάσταση ύπαρξης ή ίσως μη ύπαρξης.
Στη συνέχεια μαζί με το Χάρο μπήκε με άνεση στο εσωτερικό του κόσμου των νεκρών, αφού τσίμπησε με νόημα το ωχρό μάγουλο της Αντριάνας και έχωσε ένα μάτσο χαρτονομίσματα στο πλούσιο μπούστο της.
Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010
Δε θα σε θυμάμαι
Δε θα σε θυμάμαι*
-Ποια είσαι;
- Δεν ξέρω.
- Πώς σε λένε;
- Δεν ξέρω.
- Πώς σε λένε;
- Με φωνάζουν με διάφορα ονόματα. Μπορείς να μου δώσεις ένα ακόμα.
- Θα σε λέω Νεφέλη από τα σύννεφα που είναι μαζεμένα πίσω σου στη δύση. Είναι κι αυτά μενεξελιά σαν τα μάτια σου. Από πού έρχεσαι;
- Νομίζω από μακριά. Αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Έχει σημασία;
- Τουλάχιστον, ξέρεις πού πηγαίνεις;
- Κινούμαι μέσα απ’ τα όνειρα. Τα όνειρα με οδηγούν κάθε φορά.
- Να ένα στοιχείο για σένα. Φοράς ένα μενταγιόν με το ζώδιό σου: Ιχθύς. Πρέπει λοιπόν να γεννήθηκες Φεβρουάριο ή Μάρτιο.
- Μπορεί και να σημαίνει ότι έχω συγγένεια με τα ψάρια ή με τη θάλασσα. Μπορεί και να το πήρα από κάποιαν άλλη.
- Δεν έχεις πού να μείνεις, φαντάζομαι. Μπορώ να σε φιλοξενήσω μέχρι να αποφασίσεις πού θα πας.
- Αποφασίζω μέσα από τα όνειρα. Κάθε φορά ξυπνάω σε άλλο όνειρο. Δεν έχω παρελθόν. Δε σχεδιάζω το μέλλον. Αρκούμαι στις ώρες που κυλούν άσκοπα και δεν οδηγούν πουθενά.
- Τότε είσαι ένα αερικό χωρίς μνήμη, μια σκιά που ξέφυγε από κάποιον άνθρωπο.
- Μ’ έβγαλε εδώ το κύμα που γεννιέται απ’ το φύσημα του ανέμου, με ξύπνησαν οι μικροί κόκκοι που είναι ποτισμένοι με την αλμύρα της θάλασσας.
- Γιατί μιλάς ψιθυριστά;
- Τούτη την ώρα πρέπει να μιλάμε ψιθυριστά, γιατί είναι η ώρα που η φύση μεταμορφώνεται και οι γραμμές που θέτουν τα σύνορα των πραγμάτων είναι τόσο αδύναμες και ρευστές, που υποχωρούν μ’ ένα γρήγορα παίξιμο των ματιών ή έναν απαλό ψίθυρο. Ας κρατήσουμε την ανάσα μας από φόβο μη διασαλέψουμε την τάξη και την αρμονία που διαποτίζουν τον κόσμο.
- Παράξενα μιλάς. Ξέρεις το μύθο της Νεφέλης; Η Νεφέλη ήταν γυναίκα, ήταν θεά, ήταν σύννεφο. Μπορεί να είναι η βροχή που θα φέρουν εκείνα τα σύννεφα.
- Τότε μπορεί κι εγώ να γίνω αέρας, νερό ίσως αστέρι. Να χαθώ έτσι αναπάντεχα, όπως ήρθα.
- Δεν έχεις μνήμη; Δε λυπάσαι για τα αγαπημένα πρόσωπα που άφησες πίσω σου για να έρθεις εδώ;
- Επιλέγω να ξεχνάω. Είμαι πάντα μόνη.
- Είναι αλήθεια ότι η μνήμη δημιουργεί πόνο, υποχρεώσεις, σε δένει σ’ ένα μέρος με κάποιους ανθρώπους, σε κάνει να λυπάσαι, να θρηνείς…. Όμως, Νεφέλη, μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος αν αρνείσαι τις αναμνήσεις;
- Η χαρά, η ευτυχία, η απόλαυση βρίσκονται σε κάθε στιγμή. Όταν γίνουν αναμνήσεις η στιγμή έχει χαθεί. Για πάντα.
- Κοίτα, ο ουρανός γεμίζει σύννεφα που βαραίνουν από πάνω μας. Το φεγγάρι κρύφτηκε. Η παραλία ερήμωσε. Σε λίγο θα βρέξει.
- Μπορούμε να προστατευτούμε σε κείνη τη σπηλιά. Μόνο εμείς, τα φύκια, η άμμος και το νερό.
- Μα σου ζήτησα να έρθεις σπίτι μου. Είναι εδώ κοντά. Πάμε.
- Κοίτα, το κύμα φουσκώνει. Σε λίγο θα μας αγγίξει. Ο άνεμος, η άμμος, η θάλασσα ενώνονται και φτιάχνουν μια σχεδία. Το νερό θα μας πάρει στον αφρό του και θα μας ταξιδέψει στα μέρη του ονείρου. Ύστερα θα μας αφήσει σε μια μακρινή ακτή. Με τα νυχτολούλουδα να ευωδιάζουν γύρω μας, τη θάλασσα να μας ψιθυρίζει όνειρα και τον άνεμο να μας μαθαίνει τραγούδια.
- Νεφέλη, κάνει ψύχρα. Το φόρεμά σου είναι τόσο λεπτό. Θα κρυώσεις.
- Έλα, μαζί μου, αν θέλεις. Κοίτα, η σχεδία είναι έτοιμη. Θα αφεθούμε να μας οδηγήσει σ’ ένα νέο όνειρο.
- Δε βλέπω καμιά σχεδία. Έχει σκοτεινιάσει. Να και οι πρώτες ψιχάλες. Στο σπίτι έχει ζέστη και φαγητό και άνεση.
- Θα έρθεις;
- Μα, δε βλέπεις τα κύματα; Δεν ακούς τον άνεμο; Δεν αγγίζεις το σκοτάδι;
- Έλα, είναι η τελευταία φορά που σε καλώ.
- Τουλάχιστον περίμενέ με. Θα πάω στο σπίτι να φέρω κάποια πράγματα.
- Κλείσε τα μάτια σου για λίγο. Και να θυμάσαι πως δε θα σε θυμάμαι.
- Τόσο απαλά τα χείλη σου! Τα μαλλιά σου μυρίζουν βιολέτες. Νεφέλη, πού είσαι; Πότε πρόλαβες και μπήκες στη σχεδία; Πότε στόλισες τα μαλλιά σου με όστρακα; Πότε ξανοίχτηκες στη θάλασσα; Τόσο γρήγορα! Ξέφυγες μέσα σε μια στιγμή. Αχ, δεν περίμενες, Νεφέλη!
*Διήγημα που διαβάστηκε στο 16ο εργαστήρι της ΑΛΕΦ
- Θα σε λέω Νεφέλη από τα σύννεφα που είναι μαζεμένα πίσω σου στη δύση. Είναι κι αυτά μενεξελιά σαν τα μάτια σου. Από πού έρχεσαι;
- Νομίζω από μακριά. Αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Έχει σημασία;
- Τουλάχιστον, ξέρεις πού πηγαίνεις;
- Κινούμαι μέσα απ’ τα όνειρα. Τα όνειρα με οδηγούν κάθε φορά.
- Να ένα στοιχείο για σένα. Φοράς ένα μενταγιόν με το ζώδιό σου: Ιχθύς. Πρέπει λοιπόν να γεννήθηκες Φεβρουάριο ή Μάρτιο.
- Μπορεί και να σημαίνει ότι έχω συγγένεια με τα ψάρια ή με τη θάλασσα. Μπορεί και να το πήρα από κάποιαν άλλη.
- Δεν έχεις πού να μείνεις, φαντάζομαι. Μπορώ να σε φιλοξενήσω μέχρι να αποφασίσεις πού θα πας.
- Αποφασίζω μέσα από τα όνειρα. Κάθε φορά ξυπνάω σε άλλο όνειρο. Δεν έχω παρελθόν. Δε σχεδιάζω το μέλλον. Αρκούμαι στις ώρες που κυλούν άσκοπα και δεν οδηγούν πουθενά.
- Τότε είσαι ένα αερικό χωρίς μνήμη, μια σκιά που ξέφυγε από κάποιον άνθρωπο.
- Μ’ έβγαλε εδώ το κύμα που γεννιέται απ’ το φύσημα του ανέμου, με ξύπνησαν οι μικροί κόκκοι που είναι ποτισμένοι με την αλμύρα της θάλασσας.
- Γιατί μιλάς ψιθυριστά;
- Τούτη την ώρα πρέπει να μιλάμε ψιθυριστά, γιατί είναι η ώρα που η φύση μεταμορφώνεται και οι γραμμές που θέτουν τα σύνορα των πραγμάτων είναι τόσο αδύναμες και ρευστές, που υποχωρούν μ’ ένα γρήγορα παίξιμο των ματιών ή έναν απαλό ψίθυρο. Ας κρατήσουμε την ανάσα μας από φόβο μη διασαλέψουμε την τάξη και την αρμονία που διαποτίζουν τον κόσμο.
- Παράξενα μιλάς. Ξέρεις το μύθο της Νεφέλης; Η Νεφέλη ήταν γυναίκα, ήταν θεά, ήταν σύννεφο. Μπορεί να είναι η βροχή που θα φέρουν εκείνα τα σύννεφα.
- Τότε μπορεί κι εγώ να γίνω αέρας, νερό ίσως αστέρι. Να χαθώ έτσι αναπάντεχα, όπως ήρθα.
- Δεν έχεις μνήμη; Δε λυπάσαι για τα αγαπημένα πρόσωπα που άφησες πίσω σου για να έρθεις εδώ;
- Επιλέγω να ξεχνάω. Είμαι πάντα μόνη.
- Είναι αλήθεια ότι η μνήμη δημιουργεί πόνο, υποχρεώσεις, σε δένει σ’ ένα μέρος με κάποιους ανθρώπους, σε κάνει να λυπάσαι, να θρηνείς…. Όμως, Νεφέλη, μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος αν αρνείσαι τις αναμνήσεις;
- Η χαρά, η ευτυχία, η απόλαυση βρίσκονται σε κάθε στιγμή. Όταν γίνουν αναμνήσεις η στιγμή έχει χαθεί. Για πάντα.
- Κοίτα, ο ουρανός γεμίζει σύννεφα που βαραίνουν από πάνω μας. Το φεγγάρι κρύφτηκε. Η παραλία ερήμωσε. Σε λίγο θα βρέξει.
- Μπορούμε να προστατευτούμε σε κείνη τη σπηλιά. Μόνο εμείς, τα φύκια, η άμμος και το νερό.
- Μα σου ζήτησα να έρθεις σπίτι μου. Είναι εδώ κοντά. Πάμε.
- Κοίτα, το κύμα φουσκώνει. Σε λίγο θα μας αγγίξει. Ο άνεμος, η άμμος, η θάλασσα ενώνονται και φτιάχνουν μια σχεδία. Το νερό θα μας πάρει στον αφρό του και θα μας ταξιδέψει στα μέρη του ονείρου. Ύστερα θα μας αφήσει σε μια μακρινή ακτή. Με τα νυχτολούλουδα να ευωδιάζουν γύρω μας, τη θάλασσα να μας ψιθυρίζει όνειρα και τον άνεμο να μας μαθαίνει τραγούδια.
- Νεφέλη, κάνει ψύχρα. Το φόρεμά σου είναι τόσο λεπτό. Θα κρυώσεις.
- Έλα, μαζί μου, αν θέλεις. Κοίτα, η σχεδία είναι έτοιμη. Θα αφεθούμε να μας οδηγήσει σ’ ένα νέο όνειρο.
- Δε βλέπω καμιά σχεδία. Έχει σκοτεινιάσει. Να και οι πρώτες ψιχάλες. Στο σπίτι έχει ζέστη και φαγητό και άνεση.
- Θα έρθεις;
- Μα, δε βλέπεις τα κύματα; Δεν ακούς τον άνεμο; Δεν αγγίζεις το σκοτάδι;
- Έλα, είναι η τελευταία φορά που σε καλώ.
- Τουλάχιστον περίμενέ με. Θα πάω στο σπίτι να φέρω κάποια πράγματα.
- Κλείσε τα μάτια σου για λίγο. Και να θυμάσαι πως δε θα σε θυμάμαι.
- Τόσο απαλά τα χείλη σου! Τα μαλλιά σου μυρίζουν βιολέτες. Νεφέλη, πού είσαι; Πότε πρόλαβες και μπήκες στη σχεδία; Πότε στόλισες τα μαλλιά σου με όστρακα; Πότε ξανοίχτηκες στη θάλασσα; Τόσο γρήγορα! Ξέφυγες μέσα σε μια στιγμή. Αχ, δεν περίμενες, Νεφέλη!
*Διήγημα που διαβάστηκε στο 16ο εργαστήρι της ΑΛΕΦ
Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010
Τι απέγινε η Σταχτοπούτα
Το αφήγημα «Τι απέγινε η Σταχτοπούτα» κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις FUTURA. Όταν το έγραφα είχα στο νου μου τις νεράιδες που θρηνούν στα σκοτεινά δάση προσμένοντας τον άνθρωπο που θα στρέψει πάλι το βλέμμα πάνω τους. Τις γοργόνες που έχουν αποσυρθεί στη μοναξιά του κρυστάλλινου βασιλείου τους. Τα γαλανομάτικα ζωτικά που παρατηρούν το γαλήνιο ύπνο μας κι ανυπομονούν να ξυπνήσουμε μες στο όνειρο και να παίξουμε μαζί τους. Τα παιδιά που δε θα συμβιβαστούν ποτέ με τον κόσμο των μεγάλων και θα θελήσουν να τινάξουν την τάξη και τη βεβαιότητα στον αέρα. Τα χρώματα που υπάρχουν επειδή εμείς τα κοιτάμε. Όλους εκείνους που δε φοβούνται να περπατούν στην άκρη του γκρεμού. Τους ανθρώπους που βαρέθηκαν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από καθρέφτες και θέλουν ν’ αντικρίσουν τι υπάρχει πίσω απ’ το πέπλο που κάποτε οι ίδιοι ύψωσαν χωρίς περίσκεψη μπροστά στα μάτια τους. Τους καθρέφτες που αποφάσισαν να πάψουν να καθρεφτίζουν την πραγματικότητα και θέλουν να παίξουν με την προσωπική πραγματικότητα του κατόχου τους. Όλα τα πανέμορφα, πολύτιμα και λαμπερά αντικείμενα που με λαχτάρα περιμένουν αυτόν που θα τ’ αγγίξει για να πάρουν κάτι απ’ τη δική του λάμψη. Εκείνους που έχουν τα δικά τους όνειρα και όχι εκείνα που κάποιοι θέλησαν να τους περάσουν για δικά τους. Εκείνους που ενάντια σ’ όλες τις δυσκολίες, παρά τις άπειρες παρακάμψεις που παρουσιάζονται στο δρόμο τους, εξακολουθούν να επιμένουν στην επιδίωξη του δικού τους ονείρου.
Στο αφήγημα η Σταχτοπούτα βίωσε το προσωπικό της σύμπαν, αυτό που ήταν βουτηγμένο στα χρώματα πάνω στα οποία πάτησε για να φτάσει στην έξοδο και τη γνώση. Ξεκίνησε από το λευκό, που συμβόλιζε το πρώτο στρώμα του εαυτού. Και προχωρώντας μέσα από το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το ροζ και το κόκκινο κατέληξε στο μαύρο, το χρώμα του θανάτου, μέσα από το οποίο έπρεπε να περάσει για να φτάσει στο τέρμα, στον ίδιο της τον εαυτό. Και επιτέλους μετά απ’ αυτό ήξερε πολύ καλά ποια ήταν και τι ήθελε. Ίσως γιατί για να μπορείς να “είσαι” και να “έχεις” πρέπει να περάσεις απ’ την κατάσταση όπου πρέπει να πάψεις να “είσαι” και ν’ αρνηθείς αυτά που “έχεις”.
Στο αφήγημα η Σταχτοπούτα βίωσε το προσωπικό της σύμπαν, αυτό που ήταν βουτηγμένο στα χρώματα πάνω στα οποία πάτησε για να φτάσει στην έξοδο και τη γνώση. Ξεκίνησε από το λευκό, που συμβόλιζε το πρώτο στρώμα του εαυτού. Και προχωρώντας μέσα από το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το ροζ και το κόκκινο κατέληξε στο μαύρο, το χρώμα του θανάτου, μέσα από το οποίο έπρεπε να περάσει για να φτάσει στο τέρμα, στον ίδιο της τον εαυτό. Και επιτέλους μετά απ’ αυτό ήξερε πολύ καλά ποια ήταν και τι ήθελε. Ίσως γιατί για να μπορείς να “είσαι” και να “έχεις” πρέπει να περάσεις απ’ την κατάσταση όπου πρέπει να πάψεις να “είσαι” και ν’ αρνηθείς αυτά που “έχεις”.
Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010
Τρεις ματιές τ' αλλάζουν όλα
Το "Τρεις ματιές τ' αλλάζουν όλα" - εκδόσεις ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ- είναι μια επιλογή δεκαεννιά διηγημάτων από έργα που έχουν παρουσιαστεί και συζητηθεί στη διάρκεια έξι συνεδριών του Εργαστηρίου του Λογοτεχνικού Τμήματος της ΑΛΕΦ (Αθηναϊκής Λέσχης Επιστημονικής Φαντασίας) και συχνά έχουν τροποποιηθεί προς το καλύτερο μετά τις συναντήσεις. Κάθε ένα διήγημα ξεχωριστά έχει διαγράψει την τροχιά του μέσα στο Λογοτεχνικό Εργαστήριο. Πολύ συχνά μια δεύτερη ματιά μάς δίνει μια εικόνα διαφορετική από την αρχική και αλλάζει τις εντυπώσεις, πόσο μάλλον μια τρίτη, μια τέταρτη και μια ... δέκατη, όπως συμβαίνει στις συναντήσεις του Λογοτεχνικού Εργαστηρίου. Αυτή η ανθολογία, περιέχει διηγήματα όλων των ειδών του Φανταστικού, από Επιστημονική Φαντασία μέχρι Τρόμο. Δεν λείπουν οι υπολογιστές αλλά ούτε και οι νεράιδες, οι σκοτεινοί δαίμονες των αρχαίων θρησκειών αλλά και οι έλλογες πόλεις. Εικονική πραγματικότητα, πάρτι εξωγήινων, αρχαία μυστικά και αδέσποτοι ήχοι γεμίζουν τις σελίδες της ανθολογίας. Δεν μένει παρά ν' ανοίξει κανείς το βιβλίο και να ταξιδέψει σε όλους τους διαφορετικούς κόσμους που χώρεσαν μέσα του...
Εγώ, ως μέλος της ΑΛΕΦ, συμμετέχω με δυο διηγήματα στην ανθολογία: "Αμάντα και Μερλιόζ" και "Η επιλογή του Νόρμαν". Στο πρώτο εξετάζουμε τι θα συνέβαινε αν το δημιούργημα αποφάσιζε για τη μοίρα του ερήμην του δημιουργού. Και θα είχαν συνέπειες οι πράξεις του; Η ανυπακοή του; Μήπως όμως οι συνέπειες δεν αφορούν μόνο το δημιούργημα; Τι θα συμβεί στο δημιουργό που θα αρνηθεί την ελευθερία στο δημιούργημά του; Αυτός που δημιουργεί μπαίνει σε μια αμφίδρομη σχέση με το δημιούργημα. Στο κάτω κάτω δε θα ήταν αυτός που είναι χωρίς αυτό.
Στο δεύτερο διήγημα αναρωτιόμαστε: Μα καλά, οι φιλόσοφοι στην κόλαση; Κι όμως, αφού οι φιλόσοφοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τον άνθρωπο και δεν αρκούνται στη διδασκαλία της εκκλησίας δεν είναι κατάλληλοι υποψήφιοι για την κόλαση;
Εγώ, ως μέλος της ΑΛΕΦ, συμμετέχω με δυο διηγήματα στην ανθολογία: "Αμάντα και Μερλιόζ" και "Η επιλογή του Νόρμαν". Στο πρώτο εξετάζουμε τι θα συνέβαινε αν το δημιούργημα αποφάσιζε για τη μοίρα του ερήμην του δημιουργού. Και θα είχαν συνέπειες οι πράξεις του; Η ανυπακοή του; Μήπως όμως οι συνέπειες δεν αφορούν μόνο το δημιούργημα; Τι θα συμβεί στο δημιουργό που θα αρνηθεί την ελευθερία στο δημιούργημά του; Αυτός που δημιουργεί μπαίνει σε μια αμφίδρομη σχέση με το δημιούργημα. Στο κάτω κάτω δε θα ήταν αυτός που είναι χωρίς αυτό.
Στο δεύτερο διήγημα αναρωτιόμαστε: Μα καλά, οι φιλόσοφοι στην κόλαση; Κι όμως, αφού οι φιλόσοφοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον κόσμο και τον άνθρωπο και δεν αρκούνται στη διδασκαλία της εκκλησίας δεν είναι κατάλληλοι υποψήφιοι για την κόλαση;
Και ισχύει άραγε ότι: «Πάντα εμείς διαλέγουμε το μέρος;» Κάπου στο διήγημα ο Πετρώνιος λέει: «Φοβόμαστε το έξω και μετά ξεχνάμε πόσο όμορφο είναι το έξω και μετά δεν μπορούμε πια να είμαστε έξω.» Πάντα η επιλογή είναι δική μας. Μόνο που όταν την κάνουμε, δεν αντιλαμβανόμαστε ίσως εγκαίρως την κόλαση στην οποία εισερχόμαστε.
Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010
Dejavu: δεκατρία φανταστικά αφηγήματα
Το τελευταίο βιβλίο της Πόπης Βερνάρδου με τίτλο Dejavu (σελίδες 210) κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του περιοδικού ΥΦΟΣ το 2009. Πρόκειται για μια συλλογή δεκατριών φανταστικών αφηγημάτων.
Οι ήρωες, απροσάρμοστοι, παρείσακτοι, περιθωριακοί, περιπλανιούνται στο Μαρόκο ή στο Μεξικό, μέσα στους πίνακες του Βαν Γκογκ ή σ’ ένα μυστηριώδες δάσος. Ξέρουν ότι υφίστανται τις συνέπειες της απόφασής τους να διαφέρουν για να είναι πιο κοντά στις δικές τους επιθυμίες. Δε φοβούνται να περπατήσουν στην άκρη του γκρεμού. Δεν ανήκουν πουθενά και είναι υποχρεωμένοι να ζουν και να κινούνται σε ένα κόσμο που δεν μπορούν να κατανοήσουν. Περιμένουν την έκπληξη, το αλλόκοτο, το παράλογο ή δεν περιμένουν τίποτα, παρά βυθίζονται στις παραισθήσεις και τις φαντασιώσεις τους, έχοντας ήδη εισέλθει για τα καλά στο προσωπικό τους σύμπαν.
Οι τίτλοι των διηγημάτων:
Dejavu
Ταυτότητα παρακαλώ!
La Fee Verte
Έλεν Ντόχερτυ
Η βασίλισσα της ερήμου
Η κυρά των δράκων
Ο χορός της Κοιμωμένης
Νυχτερινό
Το τραγούδι της Ελίζαμπεθ
Άδεια παραμονής
Ο Χέρμπερτ των Αρκαντίν
Αιώνια παγίδα
Περιπλάνηση
Ταυτότητα παρακαλώ!
La Fee Verte
Έλεν Ντόχερτυ
Η βασίλισσα της ερήμου
Η κυρά των δράκων
Ο χορός της Κοιμωμένης
Νυχτερινό
Το τραγούδι της Ελίζαμπεθ
Άδεια παραμονής
Ο Χέρμπερτ των Αρκαντίν
Αιώνια παγίδα
Περιπλάνηση
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Χουανίτα: λίγα λόγια για την πλοκή
Η "Χουανίτα" χωρίζεται σε τέσσερα μέρη και τριάντα τρία κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο εισάγονται οι βασικοί ήρωες του έργου, δηλαδή ο αφηγητής Ιάσονας Ιωάννου και ο φίλος του Ορφέα Ζαφειρίου, ενώ γίνεται αναφορά στη μνηστή του Ορφέα, την Άννυ Βεργίτση. Η Χουανίτα, αν και κινητήρια δύναμη όλου του έργου, εμφανίζεται στο τέταρτο κεφάλαιο.
Η ιστορία ξεκινά με τους δυο φίλους, τον Ορφέα και τον Ιάσονα να συναντιώνται στο κέντρο της Αθήνας τον Ιούλιο του 2001. Ο Ορφέας αρχίζει να διηγείται στον Ιάσονα μια ιστορία που γίνεται ολοένα πιο παράξενη και εξωπραγματική, ενώ είναι φανερή η επιθυμία του Ορφέα να εξερευνήσει τη φύση και τα όρια της πραγματικότητας.
Η ιστορία ξεκινά με τους δυο φίλους, τον Ορφέα και τον Ιάσονα να συναντιώνται στο κέντρο της Αθήνας τον Ιούλιο του 2001. Ο Ορφέας αρχίζει να διηγείται στον Ιάσονα μια ιστορία που γίνεται ολοένα πιο παράξενη και εξωπραγματική, ενώ είναι φανερή η επιθυμία του Ορφέα να εξερευνήσει τη φύση και τα όρια της πραγματικότητας.
Στη συνέχεια ο Ορφέας μιλά στον Ιάσονα για την τελευταία του επίσκεψη στην Ελευσίνα και του περιγράφει τη συνάντησή του εκεί με μια Μεξικάνα. Το όνομά της: Χουανίτα Μοντέζ. Ο Ιάσονας μαθαίνει για τις επόμενες συναντήσεις του Ορφέα με τη Χουανίτα και την πεποίθησή του ότι το μυστικό της γυναίκας είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μυστικό της αγαπημένης του Ελευσίνας. Ο Ορφέας του μιλά για τη ζωή της Χουανίτα μέχρι τότε, τη συγκλονιστική εμπειρία της που βίωσε στο ναό Τσαβίν Ντε Χουαντάρ στο Περού και την αναζήτηση που ξεκίνησε από εκεί μέχρι να καταλήξει στη σκιά του Πλουτώνειου στην Ελευσίνα, όπου συνάντησε για πρώτη φορά τον Ορφέα. Το Πλουτώνειο είναι σύμφωνα με το μύθο η είσοδος του Άδη από όπου ανέβηκε ο Πλούτωνας και άρπαξε την Περσεφόνη.
Η Περσεφόνη λοιπόν επισκέπτεται μέσα από όνειρα τη Χουανίτα και της αποκαλύπτει ότι βρίσκεται μόνιμα παγιδευμένη στον Άδη και δεν υπάρχει οδός διαφυγής πέρα από τη μαγεία που άφησε πίσω του ο Διόνυσος, δηλαδή το μαγικό κάτοπτρο των Ελευσινίων. Και είναι η θεά που καθοδήγησε τη Χουανίτα να φτάσει στον Ορφέα, ο οποίος είναι προορισμένος να φέρει στο φως το κάτοπτρο του Διονύσου.
Στη συνέχεια τα πράγματα περιπλέκονται, αφού έρχεται η στιγμή που εισάγεται η σύγκρουση στην ιστορία. Το κάτοπτρο αναζητάται και από μια μυστική αδελφότητα, που ζει και κινείται στο περιθώριο της ιστορίας. Πρόκειται για την αδελφότητα του θανάτου που θα κάνει τα πάντα για να χρησιμοποιήσει το κάτοπτρο για τους σκοπούς της και να εμποδίσει το ξύπνημα της θεάς. Έτσι δυο όργανα της αδελφότητας απάγουν τη Χουανίτα για να αναγκάσουν τον Ορφέα να τους οδηγήσει στο κάτοπτρο.
Η Περσεφόνη λοιπόν επισκέπτεται μέσα από όνειρα τη Χουανίτα και της αποκαλύπτει ότι βρίσκεται μόνιμα παγιδευμένη στον Άδη και δεν υπάρχει οδός διαφυγής πέρα από τη μαγεία που άφησε πίσω του ο Διόνυσος, δηλαδή το μαγικό κάτοπτρο των Ελευσινίων. Και είναι η θεά που καθοδήγησε τη Χουανίτα να φτάσει στον Ορφέα, ο οποίος είναι προορισμένος να φέρει στο φως το κάτοπτρο του Διονύσου.
Στη συνέχεια τα πράγματα περιπλέκονται, αφού έρχεται η στιγμή που εισάγεται η σύγκρουση στην ιστορία. Το κάτοπτρο αναζητάται και από μια μυστική αδελφότητα, που ζει και κινείται στο περιθώριο της ιστορίας. Πρόκειται για την αδελφότητα του θανάτου που θα κάνει τα πάντα για να χρησιμοποιήσει το κάτοπτρο για τους σκοπούς της και να εμποδίσει το ξύπνημα της θεάς. Έτσι δυο όργανα της αδελφότητας απάγουν τη Χουανίτα για να αναγκάσουν τον Ορφέα να τους οδηγήσει στο κάτοπτρο.
Εν τω μεταξύ η Άννυ, η μνηστή του Ορφέα, μαθαίνει τι συμβαίνει και εμπλέκεται στην ιστορία με έναν τρόπο καθοριστικό για την εξέλιξη των γεγονότων. Σημαντικό ρόλο στην ιστορία παίζει και ο Πατρίκ, ο αδελφός της Χουανίτα που φτάνει στην Αθήνα λίγες μέρες μετά την πρώτη συνάντησή της με τον Ορφέα. Άλλο πρόσωπο της ιστορίας είναι η Θάλεια, η οποία αποτελεί το κίνητρο για την εμπλοκή του Ιάσονα στην περιπέτεια με το κάτοπτρο. Και η πορεία των ηρώων είναι πλέον χωρίς επιστροφή.
Ένα μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στον Άδη, τον οποίο φαντάστηκα πολύ διαφορετικό από τον παλιό. Συγκεκριμένα η αντίληψη για την κυκλική και σπειροειδή πορεία της ζωής έχει αντικατασταθεί από τη γραμμική λογική και έχει λησμονηθεί η πρωταρχική έννοια του Άδη, της Λήθης και της Μνημοσύνης. Χρησιμοποίησα το εύρημα με τη μόνιμη παγίδευση της Περσεφόνης για να δείξω αυτή την αλλαγή στην αντίληψη του χρόνου και της ζωής. Η εποχή κατά την οποία οι θεοί βάδιζαν μαζί με τους ανθρώπους έχει θαφτεί κάπου στο μακρινό παρελθόν. Αυτή η αλλαγή φαίνεται και από το διάλογο που γίνεται με τον Πλούτωνα, ο οποίος διατηρεί τη δύναμή του μέσα στην παρακμή που υπάρχει γύρω του και μιλά για τις μεταβολές που συνέβησαν μετά την αποχώρηση των θεών μέσα από την πύλη των κόσμων, όταν οι άνθρωποι έπαυσαν να τους λατρεύουν και οι ναοί τους και τα ιερά τους άλση καταστρέφονταν.
Ένα μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται στον Άδη, τον οποίο φαντάστηκα πολύ διαφορετικό από τον παλιό. Συγκεκριμένα η αντίληψη για την κυκλική και σπειροειδή πορεία της ζωής έχει αντικατασταθεί από τη γραμμική λογική και έχει λησμονηθεί η πρωταρχική έννοια του Άδη, της Λήθης και της Μνημοσύνης. Χρησιμοποίησα το εύρημα με τη μόνιμη παγίδευση της Περσεφόνης για να δείξω αυτή την αλλαγή στην αντίληψη του χρόνου και της ζωής. Η εποχή κατά την οποία οι θεοί βάδιζαν μαζί με τους ανθρώπους έχει θαφτεί κάπου στο μακρινό παρελθόν. Αυτή η αλλαγή φαίνεται και από το διάλογο που γίνεται με τον Πλούτωνα, ο οποίος διατηρεί τη δύναμή του μέσα στην παρακμή που υπάρχει γύρω του και μιλά για τις μεταβολές που συνέβησαν μετά την αποχώρηση των θεών μέσα από την πύλη των κόσμων, όταν οι άνθρωποι έπαυσαν να τους λατρεύουν και οι ναοί τους και τα ιερά τους άλση καταστρέφονταν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)