Το αφήγημα «Τι απέγινε η Σταχτοπούτα» κυκλοφόρησε το 1999 από τις εκδόσεις FUTURA. Όταν το έγραφα είχα στο νου μου τις νεράιδες που θρηνούν στα σκοτεινά δάση προσμένοντας τον άνθρωπο που θα στρέψει πάλι το βλέμμα πάνω τους. Τις γοργόνες που έχουν αποσυρθεί στη μοναξιά του κρυστάλλινου βασιλείου τους. Τα γαλανομάτικα ζωτικά που παρατηρούν το γαλήνιο ύπνο μας κι ανυπομονούν να ξυπνήσουμε μες στο όνειρο και να παίξουμε μαζί τους. Τα παιδιά που δε θα συμβιβαστούν ποτέ με τον κόσμο των μεγάλων και θα θελήσουν να τινάξουν την τάξη και τη βεβαιότητα στον αέρα. Τα χρώματα που υπάρχουν επειδή εμείς τα κοιτάμε. Όλους εκείνους που δε φοβούνται να περπατούν στην άκρη του γκρεμού. Τους ανθρώπους που βαρέθηκαν να βλέπουν τα πράγματα μέσα από καθρέφτες και θέλουν ν’ αντικρίσουν τι υπάρχει πίσω απ’ το πέπλο που κάποτε οι ίδιοι ύψωσαν χωρίς περίσκεψη μπροστά στα μάτια τους. Τους καθρέφτες που αποφάσισαν να πάψουν να καθρεφτίζουν την πραγματικότητα και θέλουν να παίξουν με την προσωπική πραγματικότητα του κατόχου τους. Όλα τα πανέμορφα, πολύτιμα και λαμπερά αντικείμενα που με λαχτάρα περιμένουν αυτόν που θα τ’ αγγίξει για να πάρουν κάτι απ’ τη δική του λάμψη. Εκείνους που έχουν τα δικά τους όνειρα και όχι εκείνα που κάποιοι θέλησαν να τους περάσουν για δικά τους. Εκείνους που ενάντια σ’ όλες τις δυσκολίες, παρά τις άπειρες παρακάμψεις που παρουσιάζονται στο δρόμο τους, εξακολουθούν να επιμένουν στην επιδίωξη του δικού τους ονείρου.
Στο αφήγημα η Σταχτοπούτα βίωσε το προσωπικό της σύμπαν, αυτό που ήταν βουτηγμένο στα χρώματα πάνω στα οποία πάτησε για να φτάσει στην έξοδο και τη γνώση. Ξεκίνησε από το λευκό, που συμβόλιζε το πρώτο στρώμα του εαυτού. Και προχωρώντας μέσα από το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το ροζ και το κόκκινο κατέληξε στο μαύρο, το χρώμα του θανάτου, μέσα από το οποίο έπρεπε να περάσει για να φτάσει στο τέρμα, στον ίδιο της τον εαυτό. Και επιτέλους μετά απ’ αυτό ήξερε πολύ καλά ποια ήταν και τι ήθελε. Ίσως γιατί για να μπορείς να “είσαι” και να “έχεις” πρέπει να περάσεις απ’ την κατάσταση όπου πρέπει να πάψεις να “είσαι” και ν’ αρνηθείς αυτά που “έχεις”.
Στο αφήγημα η Σταχτοπούτα βίωσε το προσωπικό της σύμπαν, αυτό που ήταν βουτηγμένο στα χρώματα πάνω στα οποία πάτησε για να φτάσει στην έξοδο και τη γνώση. Ξεκίνησε από το λευκό, που συμβόλιζε το πρώτο στρώμα του εαυτού. Και προχωρώντας μέσα από το κίτρινο, το πράσινο, το μπλε, το ροζ και το κόκκινο κατέληξε στο μαύρο, το χρώμα του θανάτου, μέσα από το οποίο έπρεπε να περάσει για να φτάσει στο τέρμα, στον ίδιο της τον εαυτό. Και επιτέλους μετά απ’ αυτό ήξερε πολύ καλά ποια ήταν και τι ήθελε. Ίσως γιατί για να μπορείς να “είσαι” και να “έχεις” πρέπει να περάσεις απ’ την κατάσταση όπου πρέπει να πάψεις να “είσαι” και ν’ αρνηθείς αυτά που “έχεις”.
